Er zijn mensen die beweren dat het mestizogenre op zijn laatste benen loopt. Ten behoeve van die afvalligen, mag ik nu wijzen op de derde plaat van dit sextet uit Barcelona. Een plaat, die alvast helemaal waarmaakt wat de titel belooft: “mestizo” is per definitie al een samensmelting van verschillende genres en als je dan nog een “bastarda” in je plaattitel opneemt, dan is dat een statement op zich: in en om Barcelona is een heel levendige underground-scene aanwezig, die gulzig van allerlei genres snoept, maar wel de “rumba catalana” als glijmiddel gebruik voor de hele happen hip-hop, reggae, punk en reggaeton, die in de muziek binnensluipen.

Bij het lezen van deze termen, gaat een beetje volger natuurlijk denken aan de geweldige Che Sudaka en laat het net die band zijn, die meespeelt op opener “Alma Cumbia”, dat live zowat het standaardnummer geworden voor La Banda del Panda: wie naar deze gasten gaat kijken, schrijft zich in voor een feestje. De daarop volgende titelsong heeft alles: van flamenco-invloeden over de heuse rumba Catalana, zoals we ‘m destijds leerden kennen via Peter, tot de onder invloed van Manu binnengeslopen toefjes reggae.

Voor “Manifest” kwam de politieke activist Oriol Barri naar de studio en voor “Primavera” deed de groep Trast van de Martí - broertjes en zangeres Laura Pagès hetzelfde. Dat is allemaal heel tekenend voor de hele scene: gie gasten lopen bij elkaar aan, ze helpen elkaar waar ze kunnen en van veel jaloezie lijkt mij allerminst sprake. Integendeel: je kunt ze haast allemaal situeren in de strijd om zelfbeschikking van de Catalanen en in de burgerbeweging, die zich bekommert om het lot van vluchtelingen. De flamencodames van Las Migas kwamen langs voor “El Barri és viu”, samen met de Algerijnen van Gosto BCN, een band, die geregeld benefietconcerten speelt voor organisaties, die opkomen voor vrouwenrechten in Berber-omgeving. U ziet zo’n beetje waar ik naartoe wil: dit is een bende, die het hart op de juiste plaats heeft en die, met zoveel andere Catalanen, bewijst dat je ook voor onafhankelijkheid kunt zijn zonder dat je je onder je kerktoren hoeft te verschansen.

Muzikaal is deze cocktail net zo feestelijk en opzwepend als je ‘m zou verwachten, al vervalt de band nooit in “meer van hetzelfde”, een euvel waar bij voorbeeld de Cubaanse en de Malinese scene wel eens durven te lijden. Luister bijvoorbeeld maar eens naar “Café amb Mel “(Koffie met honing), een ode aan de Zwarte Lievevrouw van Montserrat, waarin nauwelijks verhulde salsa-ingrediënten binnengesmokkeld worden en zet daar afsluiter “Foc” tegenover.Daarvoor werden de vrienden van punkband Xeic! naar de studio kwamen: dan hoor je in iets minder dan zeven minuten een doorsnee van alles wat de Barcelonese scene vandaag te bieden heeft: van flamenco over rumba naar reggae, mestizo en punk in minder dan één CD. Geweldige plaat alweer en ik mag hopen dat iemand hier het lumineuze idee heeft deze Pandabende een vliegtuigticketje aan te bieden, zodat U ze ook eens aan het werk kan zien.

(Dani Heyvaert)